زندگی و آینده فرزندان خود را نخوریم! - تور ارمنستان ارزان

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، می گویند مهر مادری نظیر ندارد. در فیلم های مستند زیادی مصداق این سخن را حتی در بین موجودات دیگر جز انسان دیده ام؛ آهویی که برای نجات جان فرزندش، خود را به دست شیر گرسنه سپرده یا عقابی که برای حفظ جان جوجه هایش در لانه دست به خطر زده و بسیاری تصاویر دیگر که از جانفشانی مادران حیوانات در دوربین ها ثبت شده و من بعضی از آن ها را دیده ام. در گذشته، کنار خانه ما چنار بلندی قرار داشت که کلاغ ها روی آن لانه داشتند. خود من شاهد حمایت خانم کلاغ- که همسایه ما به حساب می آمد- بودم که چگونه از جوجه هایش که روز به روز بزرگ تر می شدند مراقبت می کرد.

یادم می آید اگر پرده اتاق را کنار می زدیم کلاغ نگران می شد و با فریاد های قارقار و حتی حالتی پرخاشگر که می شد در چهره اش دید وادارمان می کرد تا پرده را کشیده و دوباره به حالت قبلش دربیاوریم و از پشت پنجره کنار برویم. همان روز ها با دیدن رفتار کلاغ خانم همسایه، با خودم فکر می کردم که حتی کلاغ ها هم سخت مراقب فرزندان خود هستند، پس این مادری عجب چیز بی نظیر و شگفتی است. برای همین برای موجودات مادر احترام خاصی قائل می شدم نه برای اینکه خود، مادر هستم، بلکه برای اینکه مادربودن در بین موجودات حالت خاص و تعریف نشدنی دارد، همواره نگران فرزندانش است و برایشان جانفشانی می نماید، فرزندانی که جزئی از این هستی هستند. تا اینکه یک روز در کوهستان های شمال شهر، خبری را شنیدم که واقعاً من را به فکر فروبرد. پیش از آن شنیده بودم که بعضی حیوانات برای بقای خود حتی ممکن است فرزندان خود را بخورند، ولی باورش نمی کردم تا اینکه آن روز در کوهستان های درکه از یکی از اهالی درباره سگ های ولگرد پرسیدم. چند سال اخیر در این بخش از کوهستان سگ های بسیاری پیدا شده اند که به نظر می رسد در اثر زاد و ولد طبیعی آن ها در این ناحیه انجام شده باشد. بعضی از آن ها منطقه ای را قلمرو خود قرار داده اند و معمولاً همان جا دیده می شوند.

مدتی بود تعدادشان کم شده و بعضی از آن ها دیگر دیده نمی شدند. پس از مدتی طولانی به آنجا رفته بودم برای همین تغییرات را می توانستم به خوبی احساس کنم. آن شخص بومی به من گفت که خیلی از سگ های منطقه به دلیل گرسنگی و پیدا نکردن غذا در زمستان جانشان را از دست داده اند، ولی یکی از آن ها که چند توله داشت و دیگر نمی توانست شکم خودش و آن ها را سیر کند، یکی دو تا از آن ها را که هنوز از گرسنگی و سرما نمرده بودند، خورد. پس از مدتی خودش هم از شدت گرسنگی طولانی مرد و...

آن روز که آن مرد بومی این ها را تعریف می کرد یاد تصاویری افتادم که در فیلم های مستند دیده بودم. چگونه می توان این ها را کنار هم قرار داد و مهر مادری را توصیف کرد؟ آیا مهر مادری به راستی نظیر ندارد؟

کمی به جمع خودمان در جوامع بشری فکر کردم. به دادگاه هایی که همه روزه فرزندان بسیاری در آن ها مورد بی مهری مادران خود قرار می گیرند. مادران بسیاری در این دادگاه ها فرزندان خود را به دلایل مختلفی رها نموده و به راحتی او را از زندگی خود بیرون می گذارند. شاید عبارت به راحتی در این باره منصفانه نباشد، اما مهم این است که به هر حال می توانند این کار را انجام دهند؛ چه آسان و چه سخت.

هر چه بیشتر در این باره فکر می کنم چیز کمتری دستگیرم می گردد. ما در دنیا بشری خود فکر می کنیم متمدن و متفکر هستیم، در حالی که گاه مانند حیوانات به خود اجازه می دهیم تا کمترین اندیشه را درباره تصمیمات خود داشته باشیم. تصمیماتی را که ممکن است برای دیگری سرنوشت ساز باشد به سادگی بگیریم، آن هم با ساده ترین و آسان ترین راه هایی که به فکرمان می رسد، حواسمان هم نباشد که به راستی در حال اجرا چه کاری هستیم. کاری که ما می کنیم چندان با خوردن فرزندمان فرقی ندارد چراکه ما در حقیقت زندگی و آینده او را تباه می کنیم و می خوریم!

در همین لحظه که این یادداشت نوشته می گردد، فرزندان بسیاری در انتظار تصمیمات والدین شان به سر می برند تا سرنوشت شان دچار دگرگونی های اساسی گردد. شاید بهتر باشد همین الان به تصمیماتی که قرار است بگیریم و یا شاهد آن باشیم و یا به نوعی با آن سر و کار داشته باشیم، بیشتر فکر کنیم. انسانیت خود را به یاد آوریم و دوباره به چشمان فرزندان خود نگاه کنیم. آنچه را در ورای نگاه آنان است ببینیم و تصمیم آخر را بگیریم. ببینیم تصمیم ما هرچه هست، با انسانیت چه فاصله ای دارد. از انسانیت دور است یا به آن خیلی نزدیک است؟!

منبع: روزنامه جوان