کرونا افول رهبری آمریکا را تسریع می نماید - تور ارمنستان ارزان

با توجه به تأثیر بسیار زیاد این ویروس بر دنیا از جنبه های مختلف، بسیاری معتقدند تغییر در نظم موجود دنیای و روابط بین الملل در دوره پساکرونا اجتناب ناپذیر خواهد بود.

در خصوص مسائل فوق خبرنگاران مصاحبهیی با پروفسور آرشین ادیب مقدم، رئیس مرکز مطالعات ایران در انستیتوی خاورمیانه دانشگاه لندن تنظیم کرده که در ادامه می آید.

*ویروس کرونا چه تأثیراتی بر نظم فعلی دنیا خواهد گذاشت؟

Covid-19 فاش کرد که فقدان عقلانیت سیاسی و عدم مهارت دولت که مخالف هرگونه مصاحبه در خصوص نظم ها و سیستم هاست، به وضوح قابل درک است. این بیماری همه گیر وحشتناک در شرایطی رخ می دهد که شاهد دولت های بدتری در این سیستم هستیم.

تنها نظمی که قابل مشاهده است بر اساس مشارکت جامعه است. مردم، با وجود بی کفایتی رهبران سیاسی خود، بار دیگر کسانی هستند که این بار را تحمل می نمایند. اما در یک سطح انتزاعی تر، این بیماری همه گیر روندی را که از قبل شروع شده تسریع می نماید- سقوط آهسته اما قطعی ایالات متحده آمریکا به عنوان رهبر دنیای.

*نظم فعلی دنیا بیشتر مبتنی بر رویکردهای لیبرالیسم و تا حدودی رئالیسم است. نقایص رویکردهای گفته شده در مواجهه با ویروس کرونا چیست؟

سیستم بین المللی فعلی پیچیده تر از آن است که مبتنی بر این تئوری ها باشد. در حقیقت، هیچ چیز واقع بینانه ای درباره بسیاری از مصاحبهها در محافل دولتی وجود ندارد، اما ایده آل گرایی غیر منطقی به وفور قابل مشاهده است.

بنابراین این موضوع بستگی به نحوه تعریف این شرایط دارد. آنچه مهم است رویکردی منطقی و مبتنی بر علم در خصوص زندگی و هستی در سیاره ماست - رویکردی دنیای که پیوند اجتناب ناپذیر زندگی بشر را می پذیرد که این بیماری همه گیر به طور دردناکی آن را آشکار نمود.

هیچ نظریه ای نمی تواند این پیچیدگی ذاتی وجود انسان را توصیف کند. شکست رئالیسم و نئولیبرالیسم این است که نمی توانند پیچیدگی ذاتی وجود انسان را توصیف نمایند. اینها رویکردها حاوی ایده هایی هستند که فقط ادعا می نمایند؛ آنچه را که آنها نمی توانند فراهم نمایند: یک اقتصاد کارآمد و عادلانه و حکومتداری خوب. ما هم این مواهب را نداریم، در هر زمینه ای که ما به آن نگاه می کنیم.

*اگرچه شیوع ویروس، رویکردهای رئالیسم و اصل محوری این مکتب یعنی خودیاری را در کانون توجه قرار داده است، اما نواقص رویکرد رئالیسم را که مبتنی بر امنیت دولتی با موضوع امنیتی نظامی است را نشان داده است. شیوع ویروس همچنین نشان داد که اقتصادهای نظامی نیز قادر نیستند امنیت ملت ها و دولت ها را در دوره پسا کرونا حفظ نمایند. نظر شما در خصوص این چیست؟

این بیماری همه گیر دقیقاً آنچه را که تئوری های واقع گرایانه در روابط بین الملل بر آن مبتنی است، آشکار کرد: دولت محوری. احمقانه است اگر فرض کنیم که می توان با این بیماری همه گیر - که به تعریفی دنیای است - بدون هماهنگی و همکاری دنیای مقابله کرد.

آنچه ما احتیاج داریم حاکمیت دنیای بهتر، چند جانبه گرایی بیشتر و وجود یک آزمایشگاه دنیای با بهترین دانشمندان است که بتواند واکسن های مخصوص علیه بیماری های همه گیری مانند Covid-19 را پیدا کند. درعوض، ما ناسیونالیسم روانی داریم. این سرنوشت عصر ما و چالش نسل ماست. اگر ما شکست بخوریم، بشریت شکست خواهد خورد.

*اگر بپذیریم که نظم دنیای پساکرونا، نسبت به نظم فعلی متفاوت می باشد آیا این تغییرات، ساختاری و اساسی خواهند بود؟ کدام مفاهیم تغییرات اساسی را تجربه خواهند کرد؟

یک نظم اساساً جدید دنیای فقط با یک برداشت بنیادی متفاوت از حاکمیت و توزیع مجدد قدرت سیاسی به دور از دولت ایجاد می گردد. در سطح جمعی ما به یک سیستم فدرالیسم احتیاج داریم که قدرت را به جوامع کوچک واگذار می نماید تا بیمارستان ها، خانه های مراقبت و امکانات خود را داشته باشند. دفاع و امنیت رسمی می توانند در سطح ملی سازماندهی شوند و احتیاجی به حکومتداری نیست.

فراتر از میکرو لایه فدرال و لایه ملی، ما به یک سطح قدرتمند دنیای در مدیریت و همکاری چندجانبه که مربوط به حاکمیت ملی است احتیاج داریم. قدرت احتیاج به توزیع در بالا و پایین دولت-ملت دارد. فقط در این صورت افراد می توانند برای خودشان تصمیم گیرند و فقط در این صورت ما می توانیم منابع خود را برای مبارزه با بیماری های همه گیر، تخریب محیط زیست یا هرگونه تهدید وجودی دیگر که سرنوشت من را به شما و شما را به هر کس دیگری در کره زمین متصل می نماید جمع کنیم. تصور کنید آن را.