بازار کار تابستانی - تور ارمنستان ارزان

خبرنگاران ؛ گروه خانواده- پیروزه روحانیون(روزنامه نگار): قدیم ترها که از کلاس ها و پایگاه های تابستانی و امکانات سرگرمیی و ورزشی امروز خبری نبود، تابستان فصل کار و کسب تجربه برای نوجوانان به حساب می آمد. دانش آموزان بعد از امتحانات خرداد، دیگر دانش آموز نبودند و بیش ترشان شاگرد مغازه می شدند؛ برخی وردست پدر یا شاگرد یک مغازه دار آشنا می شدند، برخی به کارگاه های تولیدی و صنعتی می رفتند، برخی هم کار و کاسبی خودشان را با یک جعبه چوبی و آدامس و آبنبات و بادبادک و فرفره های دست ساز در کوچه و محل راه می انداختند.

از وقتی تکنولوژی در دستان ما جای گرفته و موبایل و تبلت همراه همیشگی مان شده است، دیگر کم تر نوجوانی را پیدا می کنیم که به انتخاب خودش راهی بازار کار و شاگردی و حتی وردستی و یاری به پدر و برادر بزرگ تر گردد. اما هنوز عده ای هستند که کارکردن و کسب تجربه حضور جدی در جامعه ای بزرگ تر و متنوع تر از مدرسه را انتخاب می نمایند. با خانم دکتر سمانه رضایی، دانش آموخته روان شناسی و مشاور نوجوانان درباره این موضوع به گفت وگو نشستیم.

احتیاج اصلی نوجوان

اگر بخواهم به دو احتیاج جدی نوجوانان اشاره کنم، به سرگرمی و احتیاج به گام برداشتن در مسیر استقلال اشاره می کنم. در واقع نوجوانان آرام آرام در مسیر استقلال گام برمی دارند، البته منظورم استقلال کامل نیست. نوجوانی دوره ای است بین بزرگ سالی و کودکی؛ دوره ای که می خواهیم از کودکی فاصله بگیریم و وارد بزرگ سالی شویم. بنابراین خیلی مهم است که بتوانیم نخستین گام هایمان را درست برداریم.

نوجوان پیروز

چرا درباره این دو احتیاج صحبت کردم؟ به خاطر این که فکر نکنید یک نوجوان پیروز حتماً باید کار کند، از طرف دیگر فکر نکنید نوجوانی که خیلی اهل سرگرمی است، نوجوان پیروزی نیست. این دو تا باید مکمل هم باشند. کارکردن خیلی خوب است، به شرطی که درباره این کار کردن، خیلی ایده آل گرا و سختگیر نباشیم. وقتی من به عنوان یک نوجوان مسئولیتی را برعهده می گیرم و مثلاً کنار دست پدر در محل کارش می ایستم یا یاریی به مادرم در کارهای خانه می کنم، این مسئولیت حال من را خوب می نماید. به خصوص زمانی که من این مسئولیت را انجام می دهم و دستاوردهای کارم را می بینم اعتماد به نفسم بالاتر می رود.

تجربه و احتیاج به آن

ما احتیاج به تجربه داریم. قرار است در موقعیت جدیدی باشم و ممکن است که تجربه کافی برایش نداشته باشم، اما پدر و مادرم می توانند تجربیاتشان را در اختیار من قرار دهند و همین باعث می گردد کمتر مضطرب شوم و عملکرد بهتری داشته باشم.

خودمان را به دنیای اطرافمان معرفی کنیم

اولین یاریی که کار کردن به ما می نماید، این است که ما آرام آرام وارد اجتماع می شویم. چون تا قبل از این، تنها فعالیتی که در اجتماع داشتیم این بوده که به مدرسه و کلاس های آموزشی برویم و این برای ورود به دنیای بزرگ سالی کافی نیست. در کار کردن ما آرام آرام یاد می گیریم درباره احتیاجهایمان حرف بزنیم. هم چنین می آموزیم چه طور خودمان را به دنیای اطرافمان معرفی کنیم، چه طور از حق مان دفاع کنیم، چه طور جسارت نه گفتن پیدا کنیم و در کل جرأتمندتر باشیم. تجربه گفت وگو درباره مسائل مالی و مالی از دیگر حسن های حضور در فضای کار است. این ها قدم های اولیه ای است که به ما بسیار یاری می نماید تا برای وارد شدن به اجتماع و دنیایی که با دنیای کودکی مان فرق دارد، آماده شویم.

خودشناسی

باید به یک خودشناسی برسیم و به علایق و توانمندی هایمان تا حد زیادی مطلع شویم. ممکن است من به حساب داری علاقه داشته باشم، پس بهتر است کارهای مالی و حساب رسی یک مجموعه را انجام دهم. یا ممکن است بدن قوی تری داشته باشم، پس می توانم کارهای یدی را بهتر انجام دهم. در واقع ضروری است پیش از انتخاب کار و فضای شغلی، جسم، روح و شخصیت خودمان را بهتر بشناسیم. در این زمینه مشاوران، تست ها و کتاب های بسیاری وجود دارد که به ما یاری می نماید تا به ویژگی ها و شخصیت مان مطلع تر شویم. کاری که انتخاب می کنیم در درجه اول باید با روحیاتمان تطابق داشته باشد؛ اگر من آدم آرامی هستم یا روحیه اجتماعی تری دارم و فضاهای شلوغ را بیش تر می پسندم، در انتخاب شغل و فضای کاری بسیار مهم است.

دست گیری والدین

مثل بچه ای که می خواهد راه برود و پدر و مادرش، اوایل دستش را می گیرند، حضور والدین و در جریان بودن آنان بسیار زیاد برای ما ضروری است. البته برای ابتدای کار و به شرط آن که این دست گیری تا چهارسالگی بچه ادامه نداشته باشد و به استقلال کودک آسیب نزند. ما هم برای ابتدای ورودمان به بازار کار، به هدایت و حمایت پدر و مادر احتیاج داریم. غیراز آن، در جریان بودن والدین برای خود ما هم امنیت به ارمغان می آورد؛ چون کارفرمای من متوجه می گردد پدر و مادر من در جریان هستند، بنابراین جلوی خیلی از سوءاستفاده ها گرفته می گردد.

امنیت فضای کاری

یادمان باشد که ما هنوز یک نوجوان هستیم و قرار است قدم های اول را برداریم؛ پس محیط کاری مان باید امن باشد؛ چه از نظر افرادی که در آن محیط حضور دارند و چه از نظر تأمین امنیت روحی و روانی ما. جایی نباشد که من را تحقیر نمایند، یا افراد خطرناک و بی مبالات در آن جا رفت وآمد داشته باشند.

هدف و خرده هدف

دکتر سمانه رضایی معتقد است هر کاری وقتی هدفمند باشد دستاوردهای بهتری دارد، فقط باید یادمان باشد ما هدفمان را براساس شرایط خودمان معین کنیم؛ یعنی من نمی توانم عایدی خودم را با عایدی برادرم که درسش تمام شده و به طور جدی در بازار کار است ، مقایسه کنم. خوب است برای خودمان خرده هدف معین کنیم؛ هدفی کوچک و واقع گرایانه که با توانایی ها و شرایط ما هماهنگ باشد. چون اگر هدف های خیلی بزرگ داشته باشیم قاعدتاً در مدت سه ماه نمی توانیم به آن برسیم و این باعث احساس ناکامی و سرخوردگی و خودسرزنشی می گردد. بنابراین شرایطی که می تواند برای من خیلی مفید باشد به شرایطی عذاب آور تبدیل می گردد.

کسب عایدی و توقف تحصیل علم

هر آدمی از داشتن عایدی مسرور می گردد و همه ما از این که بتوانیم منشأ اثر باشیم، مسرور می شویم. ولی ما باید همواره هدفی را که به خاطر آن تجربه بازار کار را انتخاب کردیم، به خاطر داشته باشیم. درست است که ما داریم کار می کنیم و عایدیی به دست می آوریم، ولی آن عایدی براساس تحصیلات و شرایط الآن من است. توجه کنیم که اگر تحصیلاتم بالاتر رود و شرایط مساعدتری داشته باشم، قطعاً این عایدی می تواند تصاعدی افزایش پیدا کند.

مهارت های اجتماعی

برای انتخاب شغل، ضروری است اول خودم را بشناسم؛ آن چنان که بتوانم در محیط کار، درباره خودم توضیحاتی ارائه کنم. مثلاً این که من آدمی هستم که این مقدار به استراحت احتیاج دارم، یا از جاهای شلوغ خوشم نمی آید، یا صبح ها راندمان کاری ام بیش تر است و... . مهارت بعدی، مهارت بیان احتیاجها و جرأت مندی است؛ یعنی من جرأت این را داشته باشم که اگر چیزی ناراحتم می نماید، درباره اش گفت وگو کنم و احساساتم را بیان کنم. مهارت دیگر، مهارت مدیریت خشم است، چون اگر در محیط کار دائم خشم مان را ابراز کنیم، به عنوان یک آدم ناسازگار شناخته می شویم و این می تواند بسیار آسیب زا باشد.

پی دی اف این صفحه از دوچرخه را اینجا ببینید.