جشنواره برلین 2020؛ اقتباس سینمایی از زندگی نقاش منزوی - تور ارمنستان ارزان

با تور ارزان آلمان از دیدنی ترین کشور اروپایی بازدید کنید و از شهرهای برلین، هانوفرو، فرانکفورت و مونیخ دیدن کنید.

فیلم پنهان شده را جورجو دیریتی کارگردان ایتالیایی ساخته است و الیو جرمانو بازیگر مطرح سال های اخیر سینمای ایتالیا در این اثر به نقش آفرینی پرداخته. جرمانو در این فیلم نقش آنتونیو لیگابوئه نقاش ایتالیایی را برعهده دارد. لیگابوئه نقاشی منزوی بود که از چهره های شاخص هنر نائیف در قرن بیستم به حساب می آید. این هنرمند در زندگی خود با مجموعه ای از مسائل جسمی و روانی دست به گریبان بود.

جورجو دیریتی کارگردان فیلم پنهان شده بیشتر به دلیل فعالیتش درون سینمای ایتالیا مطرح است اما بخشی از شهرت دنیای اش را مدیون فیلم باد می پیچد (The Wind Blows Round) است که در سال 2005 کارگردانی کرد و او را با سبکی شاعرانه به دنیا شناساند.

این کارگردان برای اولین بار به بخش مسابقه جشنواره فیلم برلین آمده تا برای به دست آوردن شیر طلایی جشنواره به رقابت بپردازد. او در سال 2010 پیروز شد بخاطر فیلم مردی که خواهد آمد (The Man Who Will Come) جایزه دیوید دی دوناتلو بهترین فیلم را از آموزشگاه فیلم ایتالیا به دست آورد.

در حال حاضر منتقدان انگلیسی زبان درباره فیلم پنهان شده چهار نقد منتشر نموده اند که به جز یک مورد در سه نقد دیگر در مجموع به تحسین این اثر سینمایی پرداخته اند.

یکی از این نقدها را دبورا یانگ منتقد هالیوود ریپورتر به رشته تحریر درآورده است. یانگ فیلم پنهان شده را اثری جاه طلبانه و موثر ارزیابی نموده و به تحسین بازیگر مرد نقش اول فیلم و ترکیب بندی تصاویر پرداخته . یانگ همچنین فیلم برداری جدیدترین ساخته دیریتی را در فراوری مجموعه گسترده ای از احساسات درون فیلم موثر دانسته است.

لی مارشال منتقد نشریه اسکرین دیلی از دیگر نویسندگان هوادار فیلم معتقد است دیریتی پیروز شده در این فیلم به شکل اثرگذاری زندگی نقاش آزرده خاطر ایتالیایی را به تصویر بکشد. این منتقد نیز روی بازی عمیق الیو جرمانو انگشت می گذارد و فیلم را شاعرانه و ترکیبی هم زمان بامزه و غم انگیز توصیف می نماید.

پیتر بردشاو نویسنده سینمایی گاردین از دیگر منتقدانی است که فیلم را پسندیده. بردشاو به فیلم پنهان شده 4 ستاره از 5 ستاره داده و اثر را تماشایی و پرشور می داند. او بازیگر فیلم را با هنرپیشه هایی چون دنیل دی لوییس مقایسه می نماید و معتقد است این اثر پیروز شده عذاب درونی و تنهایی نقاشی را نشان دهد که در سراسر زندگی احساساتی جوشان و پرتلاطم داشته است. به گفته بردشاو تماشای این فیلم مثل خوردن یک وعده بسیار سنگین و غنی غذایی است که در عین حال خوشمزه هم باشد.

بردشاو نیز به تصاویر فیلم توجهی ویژه دارد و اثر را از نظر بصری قدرتمند ارزیابی می نماید. به گمان این منتقد یک دام رایج برای چنین فیلمی می توانست نزدیک کردن فضای بصری فیلم به نقاشی های هنرمندی باشد که فیلم براساس زندگی او ساخته شده اما خوشبختانه از این دام اجتناب شده است .

اما در نهایت با نگاهی به نقد جی وایبرگ منتقد ورایتی در می یابیم که او از فیلم رضایت نداشته است. او معتقد است فیلم بیشتر اثری است در خدمت نمایش توانمندی بازیگر فیلم تا اینکه یک تجربه سینمایی رضایت بخش باشد.

منتقد ورایتی ایراداتی به فیلم نامه وارد می نماید و معتقد است بویژه در بخش دوم فیلم فیلم نامه باید نقش پررنگ تری بازی و برخی کمبودها را جبران می کرد. وایبرگ همچنین باور دارد که فیلم برداری خاص در برخی از صحنه های فیلم با نوعی لنز فیش آی دست کاری شده توجیه بخصوصی ندارد و تعیین نیست چرا در برخی صحنه ها از این نوع فیلم برداری استفاده شده و در برخی صحنه های دیگر استفاده نشده است.